De GR54 in de Franse Alpen

De voorbereidingen: Een geslaagde wandelervaring begint bij de voorbereidingen en het samenstellen van de rugzakken. Ieder doet dit op zijn eigen al dan niet doordachte manier, spontaan en stuk per stuk of via een op voorhand opgesteld lijstje waarop staat wat er zo in de rugzak moet zitten. Even belangrijk is om te weten dat uw rugzak best zo licht mogelijk weegt en u bepaalde zaken dus evengoed moet leren uit de rugzak laten. Het lijkt allemaal heel logisch en vanzelfsprekend, maar in de praktijk blijkt het overgrote deel van de wandelaars toch serieus problemen te hebben met het maken van een goede en aangepaste selectie reismaterialen voor de rugzak. Om u dit te illustreren, laten we u even meegenieten van enkele concrete ervaringen die we meemaakten tijdens het gidsen van een groep wandelaars op de Grande Randonnée 54 rond het Parc National des Ecrins in de Franse Alpen, één van de mooiste Nationale Parken van Frankrijk.

Tijdens één van onze wandeltochten gidsten we een 15-tal personen die onder begeleiding de GR54 wilden ontdekken. Vertrekpunt was de busparking net buiten het dorp Bourg d'Oisans, een plaats die misschien bij weinig mensen bekend klinkt. Maar als we zeggen dat dit dorp gelegen is bij de zogenaamde koninginnenroute naar Alpe d'Huez, dan doet dit ongetwijfeld al bij meer mensen een belletje rinkelen. Het dorp ligt aan de voet van een 13 km lange route die u langs 23 haarscherpe bochten naar boven leidt.

Bourg d'Oisans: in Bourg d'Oisans zelf zijn meerdere campings en we brachten daar dan ook onze eerste nacht door met 14 mensen, waaronder één zestiger en twee tieners die individueel meekwamen met de groep. Stuk voor stuk ervaren wandelaars zou je denken, gezien de GR54 geen wandeling is voor doetjes, maar een stevig uit de kluiten gewassen route over serieuze cols. We settelden ons in camping "Le Colporteur" in het hart van het dorp. De start van de GR54 ligt zo'n kleine kilometer verderop aan de voet van de koninginnenroute achter de laatste camping entrée aan de rechterkant van de weg.

Vertrek dag 1 - van Bourg d'Oisans naar Clavans le Bas: na een goede nachtrust waren we klaar voor onze wandeltocht. Alle deelnemers kregen voor hun aankomst een lijst toegestuurd met materialen die ze voor de tocht in hun rugzak moesten voorzien. Dus vooraleer aan de route te beginnen, checkten we even de rugzakken. U kunt het misschien moeilijk geloven, maar meestal heeft echt iedereen weer extra materiaal meegenomen. Het gaat om voorwerpen die compleet overbodig zijn voor de tocht en enkel voor onnodig gewicht zorgen in de rugzak. Een gouden raad: als iets niet echt nodig is voor uw wandeling, belast er uw rug dan niet mee. De meeste deelnemers hadden weliswaar enkele jaren ervaring als wandelaar, maar niemand had ooit al een GR-route geprobeerd. Na het achterlaten van het overbodige materiaal gingen we dus met 15 wandelaars op stap. De route start met een klim aan de rechterzijde van een waterval, die ons tot helemaal boven zou brengen op gelijke hoogte met het dorp Huez. Na zo'n 2 uur klimmen door de naaldbossen, kregen we al te maken met groepsleden die te weinig of niet hun conditie hadden geoefend op voorhand en deelnemers die met nieuwe, niet ingelopen schoenen aan de tocht waren begonnen en meteen al met blaren op de voeten werden geconfronteerd.

Topografische wandelgids van de GR54 te vinden op deze locatie: click

     

U weet ook, een groep is zo sterk als de zwakste schakel/wandelaar. Na opnieuw een vriendelijke maar iets hardere preek van mezelf over het belang van een goede voorbereiding en goed materiaal, en na de verzorging van blaren op de voeten, wilde ik in geen geval verder wandelen totdat iedereen kon aantonen dat hij of zij over aangepaste wandelsokken beschikte zonder katoen. Want een uur klimmen met 15 à 20 kg bagage op de rug en met katoenen sokken aan de voeten, is om problemen vragen die men in de bergen niet direct kan oplossen. We trokken verder en arriveerden tegen de middag boven waar een klein dorp te vinden was genaamd "La ville" en waar een water- en wasplaats was voorzien. Na een korte pauze waren we klaar voor de afdaling langs het gravel pad dat van Huez naar de eerste col loopt. Eens over de nauwe kam van de berg heen, moesten we aan de andere kant langs een gevaarlijk steil pad naar beneden, langs de rotsen, tussen de bomen met vele stenen en oneffen situaties. Na ongeveer een uur dalen kwamen we aan op een aardeweg die links naar Huez loopt en rechts naar Col de Sarenne, onze volgende stop en de eerste col in onze route. Al tijdens de eerste dag kon je zien welke deelnemer het einde zouden halen en wie niet. U zou denken dat de tieners geen probleem zouden vormen, maar na de eerste dag hield één van hen het al voor bekeken. Een vervelende zaak, want als begeleider ben je natuurlijk verantwoordelijk voor het welzijn van de deelnemers, maar tegelijkertijd moet je ervoor zorgen dat de rest van de groep nog waar voor zijn geld krijgt. Na het oversteken van de col kregen we nog een afdaling van 2 uren voor de kiezen. Beneden kwamen we dan aan in "Clavans le Bas" en was het welletjes geweest voor onze eerste dag.

De helft van onze groep koos er voor om een slaaptent op te zetten op het daartoe voorziene kampeerterrein. De anderen sliepen liever in een bed in een lokale gîte, waar we allemaal samen van een welverdiende avondmaaltijd genoten. Het was een uiterst stevig menu in de stijl van wat de Fransen noemen "pour les poids lourds", wat vrij vertaald betekent: eten voor zwaargewichten. Maar dat was natuurlijk best welkom met de inspanningen die we die dag hadden geleverd. 

Topografische wandelgids van de GR54 te vinden op deze locatie: click

Vertrek dag 2 - van Besse tot de refuge du Rif Tort en Chazelet: de volgende ochtend viel het al op dat de meeste wandelaars niet meer zo vlot uit de veren raakten. Ook het ontbijt nam veel tijd in beslag en we deden er een paar uur langer over dan voorzien vooraleer we daadwerkelijk op stap gingen richting Besse, hogerop gelegen op zo'n 3 km van onze slaapplaats. We konden niet veel anders dan eerst de gewone kronkelweg volgen die ook door de auto's wordt gebruikt tot in het dorpscentrum van Besse: Op zich is Besse een piepklein plaatsje maar er is wel een redelijke campingplaats waar je nog aan de "patron" moet gaan zeggen waar en wanneer je er je tent hebt opgezet. Vanop het campingterrein heb je al zicht op het volgende stuk van de GR54-route. 

Nadat we een terrasje hadden gedaan in Besse zelf, ontdekten we dat het ganse dorp naar vers gebakken brood rook. Dit waren de zogenaamde "Pains de Besse", gigantisch grote broden met een diameter van wel 50 cm en ongeveer 15 cm dik. Typisch voor de streek en alom gekend in de Alpen. Broden waar je een week lang van kunt eten, gezien hun omvang en dankzij het feit dat zelfs na een week het brood nog niet oneetbaar hard is geworden. De "Pains de Besse" zijn tot kilometers rond het dorp gekend en geliefd en ze worden verkocht op de lokale marktjes. Tot zo ver dus een kleine culinaire ontdekking. Onze groep telde nog 13 personen, want één van de tieners en nog een andere wandelaar hadden het ondertussen jammer genoeg opgegeven. We hadden een zware klim voor de boeg tot boven aan de refuge du Rif Tort waar u berggrasvelden kunt zien tot zover het oog reikt. We waren nog niet lang op weg, of het werd al duidelijk dat deze eerste echte klim verschillende groepsleden parten zou spelen. Er werd meer dan eens om hulp gevraagd en ikzelf droeg uiteindelijk 2 rugzakken bergop, om er één van onze mensen een stuk van te verlossen. En dan zou men zich afvragen waarom ik aan het begin van de tocht er zo op hamerde, dat overbodig materiaal uit die rugzak moest worden gehaald ... 

     

Na 3 uur bergop zwoegen, waren we eindelijk aangekomen en lag het terras van de refuge du Rif Tort op 500 m voor ons. Een kleine afstand die er voor velen onder ons echter te veel aan leek te zijn. Even later zaten we dus met 13 op het terras opvallend stil voor ons uit te kijken, met zicht op de bergweiden en in de verte de pic van La Meije die tot 3.988 meter uitsteekt. Ons wandelpad richting Chazelet kon je makkelijk met het oog volgen tot in de verte. Na een uurtje uitrusten op het terras en onze zonnebrandcrème factor 50 dik te hebben gesmeerd, was het tijd om verder te trekken richting het dorp Chazelet waar we zouden overnachten. 

Vanuit de refuge du Rif Tort lijkt Chazelet heel dichtbij, maar u doet er ongeveer nog 5 uur over om er te raken. Chazelet is het laatste kleine dorp tijdens de tocht naar omhoog en heeft een weg die letterlijk opgaat in de bergen. Eens over de bergen ga je in de andere richting naar beneden tot in "La Grave". Na 5 uur wandelen en nog een hoop geklaag over de intense 3 uren klim van Besse tot de refuge, waren we aangekomen op de plaats waar beneden Chazelet te zien was. Dit was dus het einde van dag 2, maar dag 1 zat duidelijk nog diep in de kuiten, in de schouders en in de nekken. Het laatste stuk naar Chazelet is een gevaarlijk stuk pad naar beneden met de typische leistenen schilfers, ook wel "chistes" genoemd. Als het regent worden deze stenen spekglad, wat het natuurlijk best gevaarlijk maakt. Het had die dag effectief een klein beetje geregend en de grond lag er wat vochtig bij. Ondanks mijn waarschuwingen over leisteen, waren er een paar groepsleden die overmoedig en te snel naar beneden stapten. Het gevolg was dat we beneden in de gîte een aantal schaafwonden en verstuikingen mochten aanpakken. Overmoed is niet goed, vooral niet in de bergen. Nog zo'n gouden regel die dus jammer genoeg door enkele groepsleden aan den lijve werd ondervonden.

Zo kwam dag 2 tot zijn einde in het mooie Chazelet. U zou verwachten dat 's avonds de volledige groep nog wel zou genieten van een terrasje, maar de pakweg 5.000 kcal die we tijdens onze inspannende tocht hadden verbrand, eisten hun tol en er zaten dus een heel pak groepsleden zonder degelijke maaltijd al heel snel onder de lakens. Een beslissing die ze daags nadien zouden komen te beklagen, want bij grote inspanning is niet alleen voldoende rust nodig, maar ook een terug aanwinnen van de verbrande kcal door stevig te eten. Maar goed, daar hebben we de meer over in ons verslag over dag nummer 3 ...

Topografische wandelgids van de GR54 te vinden op deze locatie: click

      

Dag 3 - van Chazelet naar La Grave

Opstaaaaaan, super moeilijk, want opstaan na zo'n intensieve dag voordien, is opstaan en zich klaarmaken voor opnieuw een en dezelfde zware dag, altans dat dachten ze toch. De route vanuit Chazelet tot La Grave, is er in princiepe één die enkel de berg aflopen is, en daar ligt het. Bon, eerst opstaan dus, en ontbuiten,in dit geval voor zommige ontbijten voor 3 mensen tegelijk. 5000 Kcal verbranden daags ervoor + 1500 tijdens de nacht, dat vergt nogal een inhaalbeweging wat ontbijten betreft. Elke GR54 waar mensen in groep met mezelf meegingen, was er een die op net dezelfde manier verliep, want we zijn nu eenmaal mensen die, al besseffen we het zelf niet, allemaal dezelfde trekken hebben en fouten maken. 

Na een uitgebreidt ontbijt, en de vermelding dat de volgende halte La Grave was, die ongeveer 2 uur stappen verwijderd is, en ook de reden voor het uitgebreide ontbijt waarvan enkel ik van afwist, vertrokken we welliswaar heel traag, want er deed één en ander pijn, zoals je kunt denken uiteraard. De groep is dus letterlijk zo snel als de traagsten uit de hoop. Langs de weg, die geen bergpaden waren, toch niet voor de eerste km, konden we op de bargwanden overal Marmotten zien springen, een dier die letterlijk overal zijn hol delft, en u onvermijdelijk tegen zult komen.  Na een paar km gewone weg, jwamen we opnieuw op het pad die ons langs de bergwand naar beneden zou brengen in de richting van La Grave.

We wandelden door een veld vol maisstengels, waar de boer zo zijn traktor route had, viel op dat de boer er al een poos niet meer was langsgekomen met zijn traktor want het Alpengras stond 50cm hoog. Het is pas hier dat u beseft dat u niet alleen rondloopt in de Alpen, want op dat moment, toen we het pad opliepen, sprongen er letterlijk duizende spingkhanen op, en het zijn geen spinkhanen van een cm, maar eerder die van 4 en 5 cm die voor uw neus opspringen. Een mooie ervaring voor een groep die niet echt beseft wat de Flora van de Alpen inhield. Na een paar uur zwoegen bergaf, en de eerste slachtoffer te hebben verzorgd voor bleinen aan zijn teen toppen, ariveerden we in La Grave (zie foto's)

   

La Grave is een dorp in schamel contrast tegenover de majestieuze Le Mije van 3993m die er letterlijk pal naast ligt. De berg is de grootste van het Nationaal parc Ecrin, en de hooste top, "La Mije" dus, staan dus naast La Grave. We kozen één van de 2 gootte campings genaamd Camping "La Mije" uiteraard, om er onze tenten op te slaan. Dit was de eerste keer sinds de start van de route in Bourg D'oisans dat ik letterlijk de ganse groep samen zag lachen, en dat uiteraard omdat het na daags voordien zo zwaar te zijn geweest, die dag slechts 2.5 uur duurde om nadien van platte rust te kunnen genieten op de mooie camping, met zwambad.... De dag verliep zalig, en 's avonds zaten we allemaal de verloren calorieën te recupereren op terras van de camping met een grootte Piza voor onze neus. 3 uren terras en volle buikjes zorgden voor de zandmannetjes die langskwamen, en tegen 22u kon er geen enkele nog pap zeggen. Een dag die achteraf gezien broodnodig zou zijn, gezien de volgende etappe van 35km, geloof het of niet. Jawel een zware van La Grave tot Monetier-Les-Bain. 

Topografische wandelgids van de GR54 te vinden op deze locatie: click

Dag 4: La Grave tot in Monetier Les Bain op Hostel - (35 km) langst durende dag.

Opnieuw Opstaaaaan jawel...Man wat doet het al pijn, na een paar dagen doorgaan, en zeker die klim naar de refuge "Rif Torre". Vandaag staat hoe dan ook terug een klim op het menu met een dikke 35km wandelen voor de boeg. Een klim die ze in geen geval zullen vergeten, we noemen het "De trap". De trap op het einde van de Parking van de veldterreinen van La Grave, niet vergeten, links van de wildwater rivier lopen, het bruggetje niet oversteken om aan de rechter kant van de rivier tot aan de klim te geraken, want dat zal u niet goed bevallen.

We zetten aan, beetje stroef, maar na een een halfuurtje plat wandelen, en de belofte dat het niet lang meer zal duren, wandelen we richting "De trap".Een stijle klim tot helemaal boven, om dan op de plateau te geraken, waar menige wilde dieren aanwezig zijn, en slechts 1 refuge, waar we in geen geval tijd zullen hebben om een terrasje te doen, toch niet als we heelhuids in terwijl het nog klaar is tot Monetier willen geraken. 3.5 uur zwoegen om "de Trap" op te graken, de plateau oversteken door weiden en grote rotsblokken die ooit naar beneden kwamen, om dat aan de andere kant van de plateau de afdaling te trotseren. En jawel dat is me één. Pure boswandelen, pure afzien, en pure genot als je aan mij vraagt, maar bon, niet iedereen uit de groep was het met mij eens. Ik was voorbereid op klachten van alle aard. Waik niet voor ogen had was gebroken voeten. Eén van onze gasten, Peter Bow uit Louisiana in Amerika brak zijn rechter voet in een simpele kuil die hij niet had gezien, en met de rugzak van 14kg op de rug die het nog wat moeilijker maakte allemaal had hij zijn gewicht verkeerd geplaatst, en brak daarbij zijn rechter voet.

Onze initiele 15 wandelaars waren nogal zelfstandige mensen, zonder echte probleemgevallen, die verkozen om door te gaan tot Monetier op eigen verantwoordelijkheid. Uiteraard kon hetzelfde niet worden gezegd van Peter Bow. Ik moest uiteraard gezien mijn wettelijke verplichtingen bij medische gevallen in de bergen als begeleider (Accompagnateur) ter plaatse blijven en hulp bieden.

Zoals de beste, ben ik steeds uitgerust met een "Little black book", met alle diensten die Alpen aar te bieden heeft, en kon ik snel de gepaste diensten ter plaatse krijgen. Enfin, snel... 4 uur later weliswaar, gezien we op 3200 meter in de bossen zaten opweg naar beneden, vind ons maar terug op die helling. Peter werd afgevoerd met alle documenten en verzekerings papieren mee, en we namen afscheidt. Zo snel kan een reis eindigen in de Alpen. Ik dan maar het "inhaal maneuvre" inzetten om de rest in te halen die intussen al in Monetier waren toegekomen tijdens dat het nog daglicht was. Ik had zoveel gelik niet. En het is niet echt aangeraden om een afdaling door de bossen te ondernemen in de Alpen nadat het donker word. We hadden deze keer een pension gevonden, of meebepaald voorafaan al door mij beboekt voor 18 mensen. De dag liep tot zijn einde en ik was nu diegene die het best lastig had, terwijl de rest aan tafel zat, gewassen en al met een paar aparitieven op.

  

Topografische wandelgids van de GR54 te vinden op deze locatie: click

Dag 5. Monetièr Les Bain tot Vallouise (korte maar heftige trek)

In Monetier Les Bain, afhankelijk van wanneer we er waren elk jaar, paseerde er soms de coureurs van "de Tour", en konden we niet blijven slapen, in een dorp die een maanden voorhand compleet was uitverkocht wat kamers betrefte. Zo waren wij er zo in getraind, dat we ervoor zorgden, dat we steeds in Monetier Les Bain zouden toekomen nadat de delegatie van de koers er volledig uit verder was getrokken. Die dag was één van de eerste jaren waar we in groep de GR54 aflegden, en ik het pension voor 18 mensen had goeboekt zonder te weten dat het er bom vol zou zitten voor "de tour". Ik denk dat we de enigen waren die er met pak en rugzak toekwamen, en 18 splaapplaatsen konden verkijgen voor alles behalve de koers. 

Die morgen stonden we dus op, en tijdens het ontbijt kwam het dus uit, dat het er bom vol zat, en iedereen er aanwezig was voor de voorbij tocht van "de Tour". Wat ook heel duidelijk was, en dat verbaasde mij dus, is dat er geen enkele van onze groep wilde blijven, om de koers e zien voorbij paseren. Iedereen wilde terug die bergen in, en had geen flauwe intersse in de koers. Dus we pakten pak en zak en iedereen staarde ons aan als mensen die NU al vertokken, alsof dat daar aanweig zijn voor de koers iets was die iedereen deed, en indien u dat niet doet, men in de groep niet past en bijgevolg ook opvalt. Enfin, de natuur in...

We waren opnieuw opweg richting de eerste klim van de dag, die letterlijk op een paar honder meter aan de voet ligt van Monetier Les Bain, dus na 15 min al direct de klim voor de boeg. Tot boven dus, een klim van 850 meter, pittig om het maar zo te noemen, een klim van 3.5 uur, en eenmaal boven staat dus de skilift waarvan niemand wist dat die daar toekwam. Elk jaar opnieuw zijn er opmerkingen pal op die plaats van, "waarom hebben we die iet genomen". Die loft vertrekt niet vanuit Monetier, maar van 3 dorpen verder aan de andere zijde van de vallei, an is dus niet te zien, noch geweten door wandelaars die er nog nooit waren. Ik ben geen voorstander, om een groep te begeleiden op een wandeling zoals de GR54, om er dan de beklimmingen te doen met de skilift, een mening die uiteraard niet door iedereen werd gedeeld. Eens boven, en een paar Coca-Cola's verder, zo van die grote Cola's van 5 euro stuk, waren we weg over de plateau naar de andere vallei van Valouise. Een vallei waarin u van bovenaan zo ver kon kijken en niets kon zien dan berg en natuur, een prachtige vallei voor velen iest wat te ver gelegen om er de dag door te bregen beneden bij de rivier. Van hierboven uit, trokken we langs de bergflank langs de uitgestippelde route de diepe vallei in. Boven in de zon was het 26° en beneden 11° zo'n groot verschil kan het zijnin de bergen. Weer een reden om de juiste materialen mee te nemen.

Na een lange trek door de vallei, die maar niet ophield, en ook een stuk langs de boeren wegeltjes, kwamen we eindelijk aan in Vallouise, waar we op de camping verbleven. Vallouis is een klein dorp, misschien 50 huizen groot, maar is perfect gelokaliseerd als kruispunt voor wandelaars, fietsers en de gewone toerist.

Topografische wandelgids van de GR54 te vinden op deze locatie: click

  

Dag 6: Valouise tot Col de L'aup Martin en verder in het Nationaal park zelf tot de Refuge: "Pre de la chomette"

---------- DEEL 1 ---------- Valouse, alhoewel dit een serieur klein dorp is, word die oversteplt met campinggangers, want de camping zelf is minstens evengroot als Valouise op zich. Het dorp draaid dus letterlijk op volle toeren tijdens de zomermaanden enkel en alleen maar rond de campinggangers. Toen wij er verbleven met onze groep, werd het de morgen dat we van plan waren om de Col de L'aup Martin te ondernemen, heel duidelijk dat de ene en de andere al beginnen te weten van vermoeidheid, met als gevolg dat alles een pak langer aansleepte. Dit was voor ons elk jaar een sleutel plaats, want Valouise en de trek naar de Col, is er nu éénmaal één waar u op moet voorbereidt zijn. Vertrek te vroeg,n en u zult op terras zitten aan de refuge, vertrek te laat, en u zult de bergen leren kennen in het donker, die geen pleziertje is gezien het gevaar op dergelijk hoogtes.

Onze groep had dus last van het 'Te laat" vertrekken. Dus we moesten er ongewild een beetje achterzitten, en dat komt niet goed over bij oververmoeide mensen. Nadat ze uitgebreidt hadden ge-ontbeten, en gedouched te hebben, om dat er ook nog bij te nemen, werd het toch 11u in de voormiddag toen we konden vertrekken. De mensen luisteren pas naar de gidsen, als het er echt op neerkomt, dus in dit geval namen ze mijn raad niet echt als waarachtig aan. De Col de L'aup Martin, is de hoogste van deze lange zware trek, de col zelf ligt op 2789 meter, best heftig als je start beneden in Valouise. Vandaar dat vroeg starten nogal belangrijk is.

Nu in dit geval was de col bereiken niet meer mogelijk, en was mijn doel, omde groep tot de herders hut van Jean Mimi te krijgen. Een herder die letterlijk elke voorbijkomende wandelaar in zijn hut op een borrel trakteert, en weinig mensen zeggen uiteiondelijk neen tegen een borrel van "Jean Mimi" gekend in deze regio als de zatte herder. Jean mimi bescikt over een verblijfs cabane, een slaaphut die niet echt meer van deze tijd is, maar gezein wij allemaal over tenten beschikten was er geen sprake van een verblijf of overnachting in een vuile cabane/houten hut. De route tot de hut van Jean Mimi, is op zich ook al een onderneming, ondanks die nog zeker 3 uur klimmen ligt van de top, is een groep die slechts tegen 11u in de voormiddag vertrekt niet meer in staat om die te breiken. Dus werd mijn doel dan ook al weer een moeilijkere opgave. Maar het moest ofwel de Cabane zijn ofwel op de camping blijven, want geloof me als ik zeg dat er geen opties zijn om tussen-in halt te roepen voor de nacht. het werd dus zoals gedacht een onderneming, want niemand buiten diegenen die vermoeid waren, waren bereidt om de rest van de dag op de camping te blijven om daags nadien de stap te nemen, zeg maar een dagje rust. We zijn dus uiteindelijk toch vertrokken, met een dikke waarschuwing van de accompagnateur, in dit geval mezelf. Doorstappen of niet vertrekken. De tocht in DEEL 2.. 

Topografische wandelgids van de GR54 te vinden op deze locatie: click

---------- DEEL 2 ---------- Die dag 6 zou dus effectief een uitdaging worden, om iedereen op zijn minste t.h.v. de cabane te krijgen, waar Jain Mimi ons opwachte met een schnaps, of een... Hoe verder we trokken hoe warmer het werd, natuurlijk, als je om 11u in de voormiddag vertrekt, dan belandt men in de hitte van de dag op de meest onverwachte plaatsen in de valleien, tussen de rotsen, waar het uitstekende grondgebied vol stenen en boulders ligt zeg maar, in een situatie die enerzijds de warmte niet kan doen verdwijnen, en anderzijds constant naar de grond moet zien, om ervoor te zorgen dat er geen voeten worden omgeslegen. We gingen ervoor, met de afspraak, dat elke keer eriemand zou roepen "stop, pauze", dan zouden we telkens één over slaan. Anders zou het bereiken van de cabane echt niet mogelijk worden. Een groep is op snelheid gebied zo snel als de zwakste schakel, tenzei men hem achterlaat. Geen kwestie dus, dus na veel zwoegen, en de hitte te trotseren, kwamen we tegen 21u10 aan de cabane aan, waar Jain Mimi, de herder die onder meer de cabane in de gaten houd, zoals verwacht met zijn open voordeur van zijn met hooi gevulde slaapplaats, op ons wachte met een fles schnaps. Ik was wel zo slim om Jaen mimi op te bellen om hem te zeggen dat we zouden komen met een groepje.

Na een regenachtige nacht, waar de meesten van ons de nacht hebben moeten doorbrengen in eigen tenten i.p.v. een cabane, was er uiteraard enkel ontbijt, door wat we daags voordien allemaal mee de berg op hebben gesjouwd. Elk zo'n beetje zijn gerief mee, en met alles op tafel, werd er toch een goed en stevig ontbijt genoten. OPSTAAN, en vertrekken dan maar weer, richting de Col. Col de l'Aup Martin, een reusje van 2689 meter, die aansluit op de afdaling naar de eerste refuge van de dag, "Pré de la chomette". Iedereen was plezierig aan het wandelen, dat is ook zo als je midden in de ruwe natuur wakker word, wandelen zeg ik, noem het maar klimmen met 15 à 20kg op de rug. De Col zelf was zeker nog een dikke halve dag verwijderd van onze natuurhongerige avonturiers, maar wat ze geen rekeneing mee hielden, was middageten, niets mee, en zeker niet boven op een Col. Dus genieten van het zicht, een half uurtje boven rusten, en dan maar zonder eten, naar beneden naar de refuge, waar we de rest van de dag hebben zitten eten en dirnken alsof het onze laatse maaltijd was. Eén uur voor de laatse march naar de volgende slaapplaats, in dit geval de volgende refuge, raapten onze mensen al hun courage samen, om de laatse kleine col over te wandelen, in het nationale park dan nog wel, naar de volgende slaapplaats. Deze reuge noemt 'Vallonpière". Een idilische locatie, met een lak voor de refuge, die er welliswaar een serieus reukje op nahield, zaten we op terras tot het tijd was om allemaal aan tafel te schuiven, met alle vreemde mensen.

Dag 7: Refuge de "Vallonpière" naar Lac delau Vittel.

Een nacht waar bijna alle leden van onze groep diep hebben ingeslapen, en er lag er weer maar éné wakker, en dat is bibi. Terwijl ik in een dormtoir lag samen met vele verschillende andere mensen, lag er deze keer een 10 jarig meisje naast mij, die er niet beter op had gevonden dan, niet alleen haar matras deel te gebruiken, maar ook deels van die van mij. Slapen was dus niet altijd evident die nacht.

De volgende morgen, afspraak op terras van de refuge voor ontbijt, wat een prachtig ontbijt zo hoog in het nationale park, buiten komen 's morgens met dergelijk zicht op terras is onvoorspelbaar. Dit wens ik wel elke dag mee te maken. Een stevig ontbijt, verse wandelsokken, een portie moed, coke and a smile, en we waren opnieuw vertrokken, deze keer de berg af richting "Lac De lauvitel" welliswaar wel weer terug de berg op aan de andere zijde. Passerende aan Col de la Muzelle, en opnieuw richting Bourg D'oisans, om na 250km stappen de wonderbare GR54 te beindigen.